Op de 40ste verjaardag van de moord op Marthin Luther King is er nog een breed verspreid racisme in de Verenigde Staten. Zwarte Amerikanen ondergaan racisme en ongelijkheid. Eén op de drie zwarte mannen belandt ooit in de gevangenis. In de grote steden zijn er tal van gevallen van politiegeweld en het neerschieten van ongewapende zwarte jongeren.
Een jaar geleden werd Sean Bell vermoord door de politie van New York. Bell ging die dag trouwen, maar stierf in een regen van 50 politiekogels. Khiel Coppin was slechts 18 jaar toen hij in Brooklyn werd vermoord tijdens een beurt bij de kapper.
Zwarte mannen maken veel meer kans om in de gevangenis te raken dan blanke mannen. Het verschil bedraagt 14 tegen 1 in de staat Iowa. In 2002 werd een studie verricht door het Justice Policy Institute waaruit bleek dat er meer zwarte mannen in de gevangenis zaten dan in het hoger onderwijs. In 1980 waren er 143.000 zwarte gevangenen en 463.700 op universiteiten en hogescholen. Tegen 2000 waren er 800.000 gevangenen tegenover 600.000 zwarte mannen in het hoger onderwijs.
In de nasleep van de orkaan Katrina (die de stad New Orleans hard trof) bleek nogmaals de ongelijkheid die de zwarten ten deel valt onder het huidig systeem. Zowat 2,5 jaar na de ramp, is de situatie nog steeds niet veel beter voor de overwegend zwarte arbeidersbevolking van New Orleans. Eind december was er een protestactie aan een bijeenkomst van de gemeenteraad in de stad. Met de actie werd het tekort aan degelijke huisvesting aangeklaagd. De politie viel de betogers aan en gebruikte onder meer pepper spray. Bewoners en activisten wilden zich ook verzetten tegen de afbraak van 4.500 sociale woningen in overwegend zwarte wijken in de stad.
Veel actievoerders verloren hun huis bij de ramp en leven nu onder bruggen of in tenten. Meer dan 3.000 families die voor de orkaan Katrina in sociale woningen leefden, zijn nu verspreid over woningen in andere delen van het land. Het aantal daklozen in New Orleans is nu dubbel zo hoog als voor Katrina, nu gaat het om zo’n 12.000 mensen.
De huurprijzen in de stad stegen met 45%, terwijl de werkgelegenheid harde klappen kreeg. Private vastgoedspeculanten hopen hun voordeel te halen uit de goedkope kredieten in New Orleans en willen de sociale woningen vervangen door duurdere huizen (onder het mom van de nood aan een “betere sociale mix”). De rijke ontwikkelaars en hun vrienden in de regering plaatsen de winsten boven de mensen en zorgen ervoor dat er binnenkort geen betaalbare huisvesting meer overblijft.
De crisis op de immobiliënmarkt maakt de situatie nog erger voor brede lagen van de arme en zwarte bevolking van New Orleans. Bill Quigley, een professor en activist in New Orleans, sprak zelfs over een door de regering gesteunde diaspora van de armste inwoners van New Orleans. Op een ogenblik dat betaalbare huisvesting zeldzaam wordt, laat de regering toe dat er bewoonbare en goedkope huizen met de grond worden gelijk gemaakt.
New Orleans wordt als een toeristische attractie heropgebouwd. De rijken worden naar de stad gelokt om er de arme zwarten te vervangen. Het establishment verkiest er een nieuwe bevolking. Moest Martin Luther King nog leven, hij zou makkelijk thema’s vinden om campagne rond te voeren!
