Oostfronters houden het voor bekeken

De Oostfrontcollaborateurs van het Sint-Maartensfonds (SMF) hebben hun werking beëindigd. De nog overlevende collaborateurs zijn te oud geworden om het SMF draaiende te houden. Het SMF hield nog een laatste bijeenkomst waarop onder meer de VNJ (Vlaams Nationaal Jeugdverbond) en Voorpost aanwezig waren. De oud-nazi’s van het SMF hielden tot voor kort regelmatige vergaderingen op het partijsecretariaat van het Vlaams Belang in Antwerpen.

Het Sint-Maartensfonds (SMF) was een organisatie van voormalige strijders aan het Oostfront. Tijdens WO2 deden de nazi’s, in heel wat dorpen in samenwerking met de katholieke kerk, oproepen aan Vlaamse jongeren om vrijwillig te gaan strijden tegen het “rode gevaar” in het oosten. De jongeren werden ingelijfd bij de nazi’s om het oostelijk front te versterken. Deze collaboratie werd achteraf door een aantal van de deelnemers afgezworen, maar niet door de leden van het SMF.

Het St. Maartensfonds werd in 1953 opgericht door ex-Oostfronters en ex-SS’ers. Het gaf het maandblad ‘Berkenkruis’ uit en had verantwoordelijken zoals André Van Hecke. In 1980 kende het fonds een afsplitsing waarin Van Hecke meeging: de organisatie Hertog Jan Van Brabant, dat het tijdschrift ‘Periodiek Contact’ uitgaf en naar eigen zeggen meer op een traditioneel nationaal-socialistische lijn stond. Beide groepen kwamen nadien terug samen.

Het SMF bleef de collaboratie goedpraten en stelde dat deze nodig was om Vlaanderen te “bevrijden”. Na de bevrijding die de nazi-bezetters verdreef, zetten heel wat collaborateurs hun activiteiten verder. Zo kwam er onder meer een ‘erepark’ in Stekene om de “gesneuvelde Vlaamse SS’ers” te herdenken. Het SMF onderhield dit private park, een taak die nu zal worden overgenomen door de VNJ.

Voormalig VU-parlementslid Oswald Van Ooteghem hield eind jaren ’80 een feestrede en verklaarde over de Oostfronters: “Zij gingen om te strijden voor Vlaanderen en zij streden voort om Europa te behouden voor een overrompeling van het bolsjewisme. Onze oostfrontstrijders hoeven zich niet te schamen… hun strijd maakt deel uit van de Vlaamse ontvoogdingsstrijd.” M.a.w. de nazi-collaborateurs hoeven zich niet te schamen voor de misdaden van het nazi-regime waar ze actief aan meegewerkt hebben want die misdaden waren voor een ‘goed doel’?

Politiek gezien waren er steeds banden met de Volksunie en nadien met het Vlaams Blok. Het SMF had geen problemen met hardere radicale acties en kon steeds rekenen op de vrienden van de VMO om haar activiteiten te beschermen. Nadat de VMO werd verboden als privé-militie, werd haar taak zowat overgenomen door Voorpost. Onder leiding van VB-personeelslid Luc Vermeulen verzorgt Voorpost de ordedienst van tal van Vlaams-nationalistische manifestaties en bijeenkomsten. Ook de laatste bijeenkomst van het SMF werd in goede banen geleid door Voorpost.

In 2001 kwam het SMF in de media toen VU-minister Sauwens moest aftreden nadat hij aanwezig was op een bijeenkomst van het SMF. Naast Sauwens waren er ook tal van VB-kopstukken op de SMF-bijeenkomst. Onder hen Roeland Raes, Xavier Buisseret, Francis Vanden Eynde, Bert Erikson (van Odal en voorheen de VMO),… Sauwens nam deel aan de bijeenkomst ondanks het feit dat de VU zich na de oprichting van het VB probeerde te ontdoen van haar extreem-rechtse verleden en achterban. De partij probeerde zich anders te profileren, maar blijkbaar bleven er hier en daar een aantal banden bestaan.

Het SMF probeerde overigens ook elders politieke steun te vinden. Toen er in 1985 in het Europees parlement een onderzoekscommissie het groeiende rechts-extremisme onderzocht, werd het SMF vreemd genoeg uit het ontwerprapport gehaald. Het SMF verscheen niet in de lijst van extreem-rechtse groepen na schriftelijke vragen van Europarlementsleden van de drie grote partijen en de VU (het ging om de liberaal Karel De Gucht, de christen-democrate Rika De Backer, de sociaal-democraat Willy Vernimmen en VU’er Jaak van de Meulebroecke). Europarlementslid Marijke Van Hemeldonck (SP) verzette zich tegen het schrappen van het SMF als rechts-extremistische organisatie. De afgelopen jaren bleek nog steeds dat het SMF “trouw” bleef aan haar standpunten. Op SMF-bijeenkomsten kwamen de sprekers bijna allemaal vanuit het Vlaams Belang.

Op de laatste bijeenkomst van het SMF was de media uiteindelijk niet welkom. Alle kranten berichten er echter over en maken duidelijk hoe het SMF zich ideologisch positioneert. Een bejaarde man riep trots “Ja, ik ben een Waffen-SS’er”. Een andere stelt dat zijn keuze voor de collaboratie geen vergissing was: “Mijn eer heet trouw [het SS-motto] is nog altijd mijn lijfspreuk”. En dan vraagt voormalig SMF-voorzitter Toon Pauli zich af waarom zijn organisatie nog steeds wordt voorgesteld als een groep nazi’s… Het Sint Maartensfonds is echter geen groepje onschuldige bejaarden, het is een club harde nazi’s die vol weemoed terugdenken aan hun führer.

Een reactie achterlaten