Vandaag publiceert De Standaard een dubbelinterview met Ludo Abicht en Peter De Roover. Abicht stelt zich voor als marxist maar tegelijk ook als anarchist in de zin dat hij geen dictatuur van een kaste aan de top wil. De Roover is N-VA-kopman. Het interview gaat onder meer over identiteit en de Vlaamse beweging.
Een van de uitspraken van Ludo Abicht in het interview gaat over de strijd tegen extreemrechts. “Ik was sympathisant van het Anti-Fascistisch Front en Blokbusters en al die linkse bewegingen die tevergeefs probeerden het Vlaams Blok te bestrijden. Maar tegelijk heb ik altijd gezegd dat de enige die het Blok echt de wind uit de zeilen kon nemen, een uitgesproken conservatieve en Vlaams-nationalistische, maar democratische partij zou zijn.”
Het is een illusie die wel vaker voorkomt en die door N-VA zelf sterk naar voor wordt gebracht: de partij van De Wever zou het efficiëntste zijn in het bestrijden van extreemrechts. Wij zijn het daar niet mee eens. Het is niet omdat het Vlaams Belang electoraal aan kracht heeft moeten inboeten dat racistische vooroordelen op hun retour zijn. Wel integendeel, de afgelopen weken werden de vreselijke aanslagen in Parijs nogmaals gebruikt om minstens op beperkte schaal antimigrantenstandpunten breder te verspreiden. De Antwerpse burgemeester De Wever deed daar zelf overigens duchtig aan mee en ging tegelijk over tot het creëren van een angstklimaat door het leger op straat te brengen. De rechtse studentenclub KVHV, met onder meer zoon Jambon, verklaarde openlijk dat het zich achter het protest van Pegida schaart terwijl het duidelijk om pure antimigrantenacties gaat. Zullen we daarmee extreemrechts bestrijden?
Deze tactiek van ‘aanvaardbaar rechts dat extreemrechts bestrijdt’ is al eens uitgetest in Frankrijk. Ook Sarkozy slaagde er in om het Front National van Le Pen klein te krijgen. Maar toen de electorale zeepbel van Sarkozy zijn houdbaarheidsdatum had overschreden, bleek het Front National sterker dan ooit tevoren te kunnen terugkeren. Dat Sarkozy een aantal extreemrechtse stellingen ‘aanvaardbaar’ had gemaakt, droeg daar aan bij. Maar het belangrijkste element was dat de voedingsbodem voor electorale steun voor extreemrechts niet verdwenen was. Op een ondergrond van tekorten, werkloosheid en uitzichtloosheid en bij gebrek aan een collectief perspectief van vooruitgang en hoop, kan de wanhoop welig tieren.
Of het Vlaams Belang nog kan terugkeren, is een open vraag. Maar als de zeepbel van De Wever en co wordt doorprikt, kan er wel degelijk een grotere ruimte voor extreemrechts ontstaan. Om dat te vermijden, moeten we niet rekenen op allerhande populistische rechtse krachten. Het beste antwoord om extreemrechts wind uit de zeilen te halen, is een offensieve linkerzijde die een perspectief van hoop kan bieden.
De opmars van Syriza in Griekenland heeft een verdere groei van de neonazi’s van Gouden Dageraad kunnen stoppen. Nu zal Syriza het ook moeten waarmaken en het been stijf houden, zoniet wordt het gevaar van Gouden Dageraad groter. Of dat zal gebeuren, hangt niet af van conservatieve rechtse formaties maar van de organisatie en de vastberadenheid van de arbeidersbeweging in een mobilisatie om een effectieve breuk met het besparingsbeleid af te dwingen en te bouwen aan een alternatief op het door crisis gekenmerkte kapitalisme.
