Sint-Maartensfonds duikt opnieuw op in de campagne

Karel De Gucht (Open VLD) haalde in het VRT-programma Ter Zake uit naar Yves Leterme (CD&V) omwille van de alliantie van diens partij met de N-VA. De Gucht wees erop dat Jan Jambon (N-VA’er en eerste opvolger op de Antwerpse Kamerlijst van CD&V-N-VA) in 2001 ook aanwezig was op een bijeenkomst van de voormalige Oostfrontstrijders en nazi-collaborateurs van het Sint-Maartensfonds. De aanval van De Gucht was hypocriet…

Het klopt dat de oud-collaborateurs van het Sint-Maartensfonds (SMF) geen onschuldig clubje vormden. Het was een verzameling van voormalige collaborateurs die ook na de oorlog hun strijd voor het nazisme bleven goedpraten. Vanuit onder meer de Volksunie was er wel wat aandacht voor het SMF en werd geprobeerd om er stemmen te winnen. Hetzelfde uiteraard voor het Vlaams Blok en nadien het Vlaams Belang.

Het SMF organiseerde verschillende bijeenkomsten van wat het zelf de “Oostfrontgemeenschap” noemde. Verschillende politici namen deel aan deze bijeenkomsten. Toen in 2001 werd bekend gemaakt dat minister Johan Sauwens (ex-VU’er) op een dergelijke bijeenkomst aanwezig was, kostte hem dit zijn ministerpost. VLD’er Dewael drong daar op aan omwille van het aangebrande karakter van het SMF.

Dat aangebrande karakter klopt natuurlijk. De organisatie stelde zichzelf voor als een vereniging van “Alle militaire en paramilitaire formaties, de jeugdorganisaties en iedereen die toen de collaboratie aanvaardde opdat Vlaanderen zou leven, voelen er zich in thuis.” Eén van de voortrekkers van het SMF, Jan Vincx, was verantwoordelijk voor de uitgave in België van allerhande SS-publicaties. Hij was tevens verantwoordelijk voor ‘Etnika’. Deze vzw bevatte zowel leden van het SMF als van de vzw Hertog Jan van Brabant. De titels van de uitgaven liegen er niet om: “De SS-Pantser Divisie Wiking”, “SS-Kriegsberichter”,… Op de SMF-activiteiten was ook de verboden privé-militie VMO steevast van de partij. Zelfs in 2001 waren er geüniformeerde leden van de VMO met vlaggen aanwezig op de SMF-bijeenkomst.

Op dat ogenblik stelde het SMF uiteraard al niet veel meer voor. De oud-collaborateurs bereiken een leeftijd die niet langer aangepast is voor politieke activiteiten en bovendien raken de rangen danig uitgedund. Voorheen was het SMF wel actief, ook als het erop aankwam om politieke tegenstanders te lijf te gaan. Op 30 maart 1969 werd bijvoorbeeld het dorpje Stekene het toneel voor een heuse veldslag. Het SMF wou (in samenwerking met het VMO) een ereveld aanleggen voor de Oostfronters en raakte daarbij slaags met groepen verzetsstrijders. Er vielen daarbij heel wat gewonden.

In 2006 hield het SMF formeel op te bestaan. Vreemd genoeg was er enkele weken geleden (op 28 april 2007) wel nog een bijeenkomst van SMF-Kempen. Dit gebeurde (niet voor het eerst overigens) in een zaal van de gemeente Schilde. Of burgemeester Yolande Avontroodt (tweede plaats op de VLD-Kamerlijst in de provincie Antwerpen) op de hoogte was van de komst van deze oud-collaborateurs is natuurlijk niet volledig zeker, maar alleszins is het wel onder haar autoriteit dat het SMF steeds opnieuw kon gebruik maken van het Dienstencentrum voor publieke bijeenkomsten. Daarbij wordt de ordedienst steevast verricht door de radicaal-rechtse groep Voorpost (tevens de ordedienst van het Vlaams Belang). Misschien heeft Avontroodt geen probleem met dit soort bijeenkomsten in haar gemeente? Het zou ons niet verbazen aangezien in de gemeente Schilde met de steun van het gemeentebestuur ook een Vlaams-nationalistisch pamflet uit de Brusselse Rand (“De acht”) steevast onder alle inwoners wordt verdeeld.

Het SMF dat nu dus door De Gucht opnieuw wordt bovengehaald blijkt te kunnen vergaderen in een zaal van een gemeente met een VLD-burgemeester. Maar dat is nog niet alles.

In 1985 werd het SMF uit een lijst van extreem-rechtse organisaties van het Europees Parlement gehaald. In die periode was er de eerste groei van extreem-rechtse formaties zoals het Front National (FN) in Frankrijk. Er kwam een onderzoekscommissie in het Europees parlement dat een verslag opmaakte over de activiteiten van extreem-rechtse groepen in Europa. In de ontwerpversie werd het SMF opgenomen, in het eindverslag was het echter verdwenen. Er was namelijk politieke druk uitgeoefend om het SMF van de lijst weg te halen. Uit het rapport bleek dat er daartoe schriftelijke vragen waren gesteld door onder meer het Europees parlementslid Karel De Gucht (naast CVP’er Rika De Backer, VU’er Jaak van de Meulebroecke en SP’er Willy Vernimmen ondanks protest van SP-Europarlementslid Marijke Van Hemeldonck).

Als De Gucht vandaag uithaalt naar de N-VA heeft hij gelijk. Maar misschien moet hij ook wel eens naar buiten komen met een verklaring voor zijn optreden in 1985. We kunnen ons immers niet van de indruk ontdoen dat De Gucht met twee maten en gewichten meet… Los daarvan is het natuurlijk zo dat verschillende partijen probeerden invloed te krijgen bij het SMF toen dit nog een belangrijke organisatie was met een aanhang. Het aangebrande karakter van het SMF was voor de traditionele partijen destijds amper een probleem. Vandaag is er weinig openheid bij die partijen over hun toenmalige banden met het SMF. Misschien kan Karel De Gucht een aanzet geven en uitleggen waarom hij in 1985 vond dat het SMF geen extreem-rechtse organisatie was.

Geert Cool

Een reactie achterlaten