Antifascistisch antwoord op grote haatmars nodig!

Standpunt van Blokbuster en Syndicalisten TEGEN Fascisme

  • N-VA-campagne tegen migratie kan tot grootste extreemrechtse haatoptocht in ons land sinds decennia leiden
  • Neonazi’s van Schild & Vrienden surfen op N-VA-golf
  • Arbeidersbeweging moet antifascistisch antwoord bieden: samen strijden voor alternatief op beleid van ellende en verdeeldheid!
Protest tegen Schild & Vrienden eind september in Gent. Foto: Liesbeth

Het in september nog verguisde extreemrechtse ‘Schild & Vrienden’ grijpt de kans om terug op de voorgrond te komen. Het doet dit met een aangekondigde ‘Mars tegen Marrakech’ op zondag 16 december, een initiatief dat mee ondersteund wordt door de extreemrechtse studentenclubs NSV en KVHV en ook het Vlaams Belang. Indien deze mars mag plaatsvinden, is het niet uitgesloten dat extreemrechts onder leiding van het neofascistische Schild & Vrienden een grote mobilisatie op de been brengt.

Voor de N-VA was de crisis rond het Marrakeshpact het begin van de verkiezingscampagne. Het Vlaams Belang én extreemrechtse elementen binnen de N-VA maken daar handig gebruik van. Een grote mobilisatie van extreemrechts is gevaarlijk: het zal groen licht geven aan groepen als Schild & Vrienden om terug openlijker naar buiten te komen met een boodschap en praktijk van haat en geweld.

De ondertussen gevallen regering Michel I heeft het thema van migratie en identiteit steevast misbruikt als bliksemafleider van de sociale agenda. We herinneren ons het boerkini-debat dat tegelijkertijd met het asociale zomerakkoord gelanceerd werd. Michel II zal op dat elan doorgaan. Deze regering zal geen maatregelen nemen die de oplopende tekorten voor de meerderheid van de bevolking aanpakken. Er wordt verder bespaard op degelijke jobs, publieke dienstverlening, betaalbare huisvesting, onderwijs en zorg. Dit wordt niet gedaan om geld aan vluchtelingen te geven, maar wel om nog meer cadeaus aan de superrijken uit te delen. Het asociale beleid wordt toegedekt door de verdeeldheid tussen migranten en andere werkenden aan te wakkeren.

Het is positief dat er oproepen voor tegenprotest zijn, zelfs indien deze niet gecoördineerd zijn. Dit protest mag zich niet laten provoceren door het geweld van extreemrechts. Het mag zich evenmin beperken tot een ‘Mars voor Marrakesh’, wat illusies creëert in een heel vaag en niet-bindend pact dat niet meer is dan een schaamlapje voor de andere regeringspartijen. MR, Open VLD, CD&V zijn jarenlang akkoord gegaan met het migratiebeleid van Francken en de N-VA. Het tekenen van een niet-bindend pact zal daar niets aan veranderen. Zonder een breuk met het beleid van oorlog en neokoloniale plundering, komt er geen einde aan de redenen waarom mensen geen andere optie zien dan vluchten. Hiervoor moeten we strijden voor controle over de immense rijkdommen, democratische planning en nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie.

Het beste antwoord op de verdeel-en-heerspolitiek van rechts in eigen land, verder opgeklopt door extreemrechts, is samen strijden voor onze sociale eisen: hoger minimumloon (14 euro per uur), loonsverhogingen, herstel van de volledige indexering van lonen, leefbaar pensioen (1500 euro minimum), werkbaar werk (30-urenweek), ernstige maatregelen tegen klimaatverandering, …

De actiedag van de vakbonden op 2 oktober en het falen van de gevestigde politici rond kwesties als een mogelijke black-out of het investeren in voldoende en degelijke sociale huisvesting, speelden een rol bij de lokale verkiezingen waarin alle rechtse regeringspartijen verloren. Niet de vluchtelingen ondermijnen onze koopkracht, sociale zekerheid, lonen en jobzekerheid. Dat gebeurt door het neoliberale besparingsbeleid waar N-VA steeds de grootste voortrekker van was. Om de cadeaus aan de 1% rijksten verder uit te breiden, worden migranten en vluchtelingen zowel als goedkope arbeidskracht gebruikt als in een rol van zondebok geduwd.

De arbeidersbeweging is het best geplaatst om een ernstige antifascistische mobilisatie op te zetten. De vakbonden hebben hier een cruciale rol in te spelen. Zij beschikken over de grootste potentiële mobilisatiekracht en zijn ook het best geplaatst om de aandacht te vestigen op de problemen van de werkende bevolking. Dat betekent ook strijden voor de middelen om die problemen aan te pakken: de terechte eisen van de gele hesjes tegen de stijgende prijzen en taksen, voor leefbare lonen en pensioenen en andere elementen die we hierboven aanhalen.  

De strijd rond die thema’s centraal zetten in een echte massamobilisatie is de beste strategie tegen (extreem)rechts en de voedingsbodem voor racisme.