Ruimteschepen en de strijd tegen racisme en seksisme kunnen op het eerste gezicht een vreemde combinatie lijken. Maar in de film ‘Hidden Figures’ gaan ze opmerkelijk goed samen. Het is een interessant, emotioneel en grappig verhaal gebaseerd op waargebeurde feiten. Centraal staan drie vrouwen die in het Amerika van de jaren 1960 hun talenten wilden gebruiken.
Recensie door Sarah Wrack uit weekblad ‘The Socialist’
Katherine, Mary en Dorothy zijn wiskundeknobbels. Ze hebben al heel wat obstakels overwonnen. Op het begin van de film zien we hoe Katherine kan studeren aan de enige school van Virginia die hoger onderwijs aan zwarte kinderen aanbiedt. De drie worden menselijke ‘computers’ bij de NASA op een ogenblik dat de VS er alles aan doet om de ruimtewedloop met de Sovjet-Unie te winnen.
De drie vrouwen worden samen met andere zwarte personeelsleden gescheiden van de blanke vrouwen die hetzelfde werk doen in een ander gebouw. Bij de NASA kunnen ze als vrouw niet hogerop raken, ook al tonen ze keer op keer aan dat ze bij de slimste medewerkers van de organisatie horen. In de film zien we hoe een fysieke computer wordt geïnstalleerd waarmee het werk van alle vrouwen zou overgenomen worden.
De film gaat niet in op de collectieve strijd van de burgerrechtenbeweging of de algemene politieke situatie in de VS in de jaren 1960, maar tegelijk wordt deze context niet genegeerd in ‘Hidden Figures.’
De film wordt doorweven met echte historische beelden en radio-opnames van lanceringen van ruimtetuigen maar ook van gebeurtenissen zoals toespraken van Martin Luther King Jr en president John F Kennedy.
De man van Mary is actief in de burgerrechtenbeweging en staat aanvankelijk negatief tegenover het idee van Mary om een aanvraag te doen om als ingenieur aan de slag te gaan. Voorheen was er nooit een zwarte vrouw die als ingenieur werkte voor de NASA. Mary’s man zegt: “Je kan geen aanvraag voor vrijheid doen, je moet het eisen en opnemen.”
De film herinnert eraan dat massabewegingen de motor van verandering zijn, maar vaak ook gepaard gaan met miljoenen individuele daden van verzet – van dagdagelijkse daden tot erg uitzonderlijke zaken.
Mary gaat naar de rechtbank om het recht op avondschool in een voor blanken voorbehouden hogeschool af te dwingen. Hierdoor kan ze uiteindelijk haar diploma als ingenieur behalen. Dorothy die ploegbaas is voor de zwarte personeelsleden, zonder op dat niveau betaald te worden, zet de dreiging die uitgaat van fysieke computers in haar voordeel om. Ze leert zichzelf en nadien de rest van de groep om computers te programmeren en wordt een belangrijke expert hierin voor de NASA. De rekentalenten van Katherine zijn onmisbaar voor de hele missie. Ze vermeldt zichzelf regelmatig als medeauteur van de rapporten waarop ze werkt, ook al krijgt ze van bovenaf te horen dat dit niet mag.
De film geeft een opgekuist beeld van de vooroordelen en de discriminatie waar zwarten toen op alle vlakken mee te maken kregen. We zien ook hoe deze vooroordelen worden verdedigd door verschillende collega’s bij NASA. Maar de film toont ook – in Hollywoodstijl – wat de impact van ervaringen zijn, in het bijzonder het effect dat samenwerken heeft op een aantal vooroordelen.
Als je interesse hebt in dit tijdperk van sociale of wetenschappelijke geschiedenis of als je graag een klassieke Hollywoodfilm ziet van mensen die het tegen alle obstakels in maken, dan is dat een goedgemaakte en interessante film die een klein deeltje van de puzzel toont.
