Vroeger stelde het Vlaams Blok in het beruchte 70-puntenprogramma dat het voor buitenlanders verboden is om hier aan politiek te doen. Eenzelfde regel legt de partij zichzelf niet op. Op kosten van de Syrische dictator Assad trekken verschillende extreemrechtse politici naar Syrië. Onder hen ook Filip Dewinter en zijn collega Frank Creyelman van het Vlaams Belang. Ze willen er naar eigen zeggen ‘objectieve informatie’ verzamelen, maar vertellen weinig verrassend wat hun broodheer Assad wil horen.
Het Syrische regime is de afgelopen weken aan een zekere opmars bezig, onder meer dankzij militaire steun door Hezbollah uit Libanon en Sjiietische troepen uit Irak. Met die steun werd de provincie Qusair opnieuw ingenomen. De oorlog in Syrië heeft al geleid tot minstens 80.000 doden en honderdduizenden vluchtelingen. Daarvan trokken een half miljoen vluchtelingen naar Libanon, maar er zijn ook honderdduizenden vluchtelingen in Turkije en andere buurlanden.
Om het imago van het regime wat op te poetsen, werden de afgelopen periode Westerse politici uitgenodigd. Het ziet er niet goed uit voor dat imago als blijkt dat de politici die graag op zo’n uitnodiging ingaan zelf aangebrand zijn. Nick Griffin van de extreemrechtse British Nationalist Party zit momenteel net als Filip Dewinter van het VB in Syrië, ook al ontkent Dewinter dat ze in eenzelfde delegatie zitten.
Waarom zou extreemrechts enige sympathie hebben met een dictatoriaal regime als dat van Assad? Een van de redenen is een wel erg bekrompen versie van vermeend ‘anti-imperialisme’ dat niet verder komt dan de redenering dat de vijand van mijn vijand wel mijn vriend moet zijn. Op die basis kwamen bepaalde extreemrechtse elementen in de fanclub van de Russische dictator Poetin terecht. Die laatste heeft zijn goede banden met Assad nooit onder stoelen of banken gestoken.
Een tweede reden die wordt aangehaald, is het feit dat er onder de strijders tegen Assad ook allerhande fundamentalisten actief zijn. De politieke stroming die graag beroep doet op de erfenis van de Oostfrontstrijders en liefst de onschuld van die nazicollaborateurs uitschreeuwt, heeft vandaag een probleem met het kleine aantal fundamentalistische jongeren dat naar Syrië trekt om te strijden. Met de strijders die begin jaren 1990 naar Kroatië trokken hadden Dewinter en co minder problemen. Meer nog, de VB-top ging zelf zonder verpinken poseren voor een Kroatische tank. Overigens is het bizar dat Assad wordt gesteund op een ogenblik dat die niet aarzelt om met Hezbollah en Iran in zee te gaan. Dewinter, Assad, Hezbollah: één front, één strijd?
Uiteraard ontkent Dewinter dat hij Assad zou steunen. Hij zou enkel naar Syrië trekken om “objectief geïnformeerd” te worden. Ongetwijfeld meent hij dat dit het beste kan door op kosten van het Syrische regime geïnformeerd te worden. Er is nogal wat onduidelijkheid rond het bezoek aan Syrië. De Britse krant The Guardian schreef dat er delegatie van 28 extreemrechtse Europeanen op bezoek is in Syrië, met ook parlementsleden uit België, Rusland en Polen. Maar Dewinter ontkent dat hij samen met Griffin en de BNP naar Syrië zou zijn getrokken. Dat ze er net op hetzelfde ogenblik zijn en ook gelijkaardige plaatsen bezoeken, is puur toeval.
Naar aanleiding van de solidariteitsactie met de Turkse beweging tegen het autoritaire regime van Erdogan stelde Dewinter maandag op Twitter: “Turkse vlag wappert op Antwerpse Groenplaats voor kathedraal… Immigratie-invasie = import v/ problemen v/ elders!” Het protest tegen een autoritair regime ondersteunen, is uiteraard geen optie voor Dewinter. Neen, hij trekt liever naar Syrië om geheel objectief de standpunten van een dictator als Assad te ondersteunen.
Voor alle duidelijkheid: wij verwerpen alle dictatoriale regimes. Hoe meer Syrië wegzakt in een moeras van oorlog en verdeeldheid – een proces dat aangemoedigd wordt door de imperialistische interventies – hoe uitzichtlozer de situatie is voor de meerderheid van de bevolking. Om ook in Syrië tot echte verandering te komen, zal eengemaakt verzet van de arbeidersbeweging en de armen nodig zijn over religieuze en etnische grenzen heen. De beweging in Turkije kan daarbij als voorbeeld dienen. Daar komen honderdduizenden mensen op straat tegen het AKP-regime van Erdogan. Eerder werden dictators in Tunesië en Egypte op basis van massaprotest aan de kant geschoven. Deze bewegingen konden uiteraard niet op steun van Dewinter rekenen. Hij heeft meer sympathie voor dictators.
Soort zoekt soort?
