Voor de gewone werkenden en jongeren zien de toekomstperspectieven er onder het kapitalisme weinig rooskleurig uit. Massale werkloosheid, slecht betaalde tijdelijke rotjobs en openbare diensten die tot op het bot worden afgebouwd, leiden tot een terechte afkeer van de gevestigde partijen en hun neoliberale politiek.
Indien deze afkeer niet wordt georganiseerd in collectieve strijd en richting krijgt doorheen organisaties van arbeiders en jongeren die een echt links alternatief aanreiken, dan groeit de ruimte voor extreemrechts. In Frankrijk kan Marine Le Pen van het Front National mogelijk een goede score realiseren bij de presidentsverkiezingen van 2012. Dat zal de verdelende retoriek versterken, wat het moeilijker maakt voor arbeiders en jongeren om samen te strijden tegen het kapitalisme en de crisis. Neofascistische militanten en geïsoleerde individuen kunnen er hun zelfvertrouwen mee opkrikken, sommigen zullen misschien zelfs tot geweld overgaan.
In ons land is er op dit ogenblik nog niet veel strijd. Onvermijdelijk zal er discussie ontstaan over het verzet tegen het besparingsbeleid dat deze of de volgende regering ons zal opleggen. Een brede partij van arbeiders en jongeren met een programma van socialistische maatschappijverandering zou richting kunnen geven aan strijd en de stap om in actie te komen aanmoedigen. Maar zo’n partij is er (nog) niet. Hierdoor blijft de nadruk vooralsnog op communautair getwist liggen. Enkele maanden geleden kondigde Voorpost, de ordedienst van het Vlaams Belang, aan dat het zou betogen in ‘gestolen’ Vlaamse gemeenten zoals Edingen, Zinnik, ‘s Gravenbrakel, Moeskroen en Doornik. Zowat 200 Voorpostmilitanten betoogden effectief in Edingen, waar de inwoners vreemd opkeken toen anti-Waalse slogans werden geroepen. De communautaire spanningen laten dergelijke groepen toe om zich te versterken.
Ten onrechte wordt langs Franstalige kant vaak gedacht dat extreemrechts bij hen niet voorkomt. Nochtans is ook daar de ontwikkeling van extreemrechts een reëel gevaar, zeker naarmate de crisis toeslaat en de besparingspolitiek wordt opgedreven. Franstalig extreemrechts telt weinig actieve militanten en is verdeeld, maar toch werden bij de laatste gemeenteraadsverkiezingen enkele goede resultaten met verkozenen neergezet. Indien Marine Le Pen het goed doet, kan dit ook bij ons gevolgen hebben. De toenadering tussen de neofascistische groupuscule Nation en het Front National wijst erop dat ze het potentieel voor een populistisch discours lijken te begrijpen.
Advocaat Modrikamen van de Parti Populaire (PP) probeert op eenzelfde golf mee te surfen. In de krant L’Echo van 13 juli verklaarde hij: “Le Pen is het Front National aan het omvormen tot een regeringspartij. Dit is niet langer extreemrechts, maar een rechterzijde met een volkse kant. Onze partij moet in dat kader gezien worden.” De antifascistische website Résistances.be suggereert – wat voorbarig – dat Modrikamen door het Franse FN als Belgische tegenhanger erkend zou worden.
We kenden al de groupuscule Nation die niet vies is van meer potige acties. Maar nu is er ook de poging om een Waalse afdeling van het neonazistische Blood&Honour op te zetten. De harde kern zou een tiental leden tellen, vooral uit de regio rond Charleroi. Deze kern zou deelnemen aan acties van Nation en het Front National. Blood&Honour is openlijk neonazistisch en wil ‘politieke soldaten’ vormen om een rassenoorlog te voeren waarmee het “het blanke ras” wil redden. Het logo van de Waalse afdeling lijkt op dat van de Waalse SS-divisie, een groepering die aan de antibolsjewistische kruistocht van Léon Degrelle aan het Oostfront deelnam tijdens de Tweede Wereldoorlog. Blood&Honour wil zich langs Franstalige kant vestigen met een concert op 1 oktober waarvoor het op ondersteuning van Vlaamse en Duitse neonazi’s kan rekenen.
We moeten ook langs Franstalige kant het antifascistische verzet organiseren en opbouwen. In dat verzet is er nood aan een socialistisch programma als antwoord op de voedingsbodem voor extreemrechts.
Ben (Charleroi)
