Trump zet de toon. Zijn verkiezingsoverwinning zweept de agenda en het discours van de regerende partijen en van de rechtse populisten op tot ver buiten de VS. Met geschreeuw en provocaties wordt de aandacht afgeleid van een beleid in het voordeel van de miljardairs. Anderzijds zet Trump ook de toon voor toenemend verzet, voor een uitbarsting van woede tegen racisme en seksisme en voor een beweging die steeds meer wantrouwen koestert in de agenda van de heersende klasse.
Artikel door Michael Bouchez
Met Trump als president is een dijk gebroken. Een vloedgolf van xenofobe en seksistische aanvallen overspoelen in een versneld tempo ook Europa. De rechtse populisten mogen dan een ontgoocheling opgelopen hebben met de beperkte overwinning van Wilders, ze voelen zich nog steeds gesterkt sinds Trump openlijk voor hen het pad effent.
We hoeven ons niet tot Wilders, Le Pen of Janusz Korwin-Mikke uit Polen te beperken om het toegenomen zelfvertrouwen van de islamofobe, racistische en seksistische verdeel- en heerspolitici aanschouwelijk te maken. Ook Belgische politici passen zich graag aan die nieuwe situatie aan. Francken moet wel aan de “Muslimban” gedacht hebben toen zijn nieuwe vreemdelingenwet werd goedgekeurd: in plaats van 7 landen waarvan inwoners het land niet meer in mogen, koos Francken ervoor om iedereen met een dubbele nationaliteit gemakkelijker uit te zetten. Sarah Smeyers deed er een schep bovenop met haar voorstel om van bij de geboorte tweederangs Belgen te creëren. De vorm verschilt, het racisme blijft.
In woorden is de N-VA geen fan van Trump. Maar in daden probeert ze het maximum te halen uit dit ‘uitgelezen momentum’. Zuhal Demir kwam met haar eigen “Alternative Facts” over Unia en begint haar beleid als staatssecretaris voor gelijke kansen met een aanval op moslims en armen die ze verwijt in een slachtofferrol te kruipen. Gooi daar de uitspraak van het Europese Hof over de hoofddoeken bij en het zelfvertrouwen van de rechterzijde piekt. Inspelen op angst en sociale spanningen, zoals Trump, is ook wat Theo Francken als staatssecretaris voor Asiel en Migratie vandaag de populairste politicus maakt: het is hun enige manier om het asociale beleid te kunnen wegmoffelen. Het lijkt maar een kwestie van tijd alvorens ook de aanvallen van Trump op het klimaat, vrouwenrechten en de openbare diensten gekopieerd worden in België. Premier Michel vindt de komst van Trump alvast ‘heel positief’.
Maar ondertussen keldert de populariteit van Trump gestaag: volgens een recente peiling zou nog slechts 37 procent van de Amerikanen achter de president staan, terwijl 58 procent expliciet tegen hem gekant is. Die cijfers zijn deels een gevolg van de directe provocaties van Trump aan het adres van de gewone werkende bevolking, een deel van zijn electoraat, maar evengoed van het breed gedragen initiatief en de vastberaden wil tot actie.
Uiteindelijk bepaalt de impact van het verzet de bewegingsruimte voor elke asociale regering. De strijd tegen Trump in België is dus meer dan een noodzakelijke solidariteitsbeweging met de acties van jongeren en werkenden in de VS. Sommigen denken misschien dat acties tegen Trump de aandacht afleiden van het verzet tegen de kleine Trumps bij ons. Dat is verkeerd: een brede mobilisatie tegen de agenda van Trump zal ook het verzet bij ons, tegen de rechtse regering en de N-VA in het bijzonder, versterken. De actiebereidheid tegen Trump moeten we aangrijpen om onze strijd te versterken. Beeld je in wat het zou betekenen indien een Amerikaanse massabeweging, met internationale en in het bijzonder Belgische steun, Trump effectief kon stoppen. Dat zou een enorme klap zijn voor het gezag en het beleid van de Belgische regering en alle andere rechtse politici. Een sterke betoging op 24 mei in België kan een springplank zijn voor toenemend verzet tegen racisme, seksisme en asociaal beleid, ook in eigen land.
